FAQ - często zadawane pytania

Proces pakowania w folie termokurczliwe dzielimy na dwa etapy:

  •  Zgrzewanie
  •  Obkurczanie
  • przy prostych maszynach ręcznych ze zgrzewadłami w postaci drutu lub listwy oporowej regulacja temperatury następuje poprzez zmianę natężenia prądu. Ogólnie możemy przyjąć zasadę, że najbardziej odpowiednią temperaturą jest minimalna wartość , przy której następuje bezproblemowe odcięcie folii -  temperatura zgrzewadła w okolicach 170-190°C  
  • w zaawansowanych maszynach automatycznych jest zgrzewadło wzdłużne pozwalające na uzyskanie teoretycznie ciągłego zgrzewu, które z uwagi na krótki kontakt z folią wymaga temperatur w przedziale 350-380°C •     
  • odpowiedni docisk zgrzewadła i stabilizacja folii za pomocą jego osłon w momencie wykonywania zgrzewu (w czasie zgrzewania folii nie mogą na niej występować naprężenia powodujące wysuwanie się folii spod zgrzewadła w trakcie tego procesu )
  • czas zgrzewania ok. 0,5 -1s
  • odpowiednią ilość folii – w momencie pierwszego uderzenia gorącego powietrza konieczne jest uzyskanie balonu wokół pakowanego produktu. Zbyt duża ilość folii nie pozwoli na jej całkowite obkurczenie, zbyt mała spowoduje powstanie zmarszczeń na brzegach opakowania.
  • perforację – musimy zapewnić możliwość kontrolowanego usunięcia powietrza z opakowania. Zbyt duża perforacja spowoduje przyspieszone obkurczanie i powstanie zmarszczeń na powierzchni opakowania, zbyt mała może doprowadzić do rozerwania lub przepalenia folii
  • odpowiednią temperaturę – zwykle jest to ok. 140-160°C. Wartości te trzeba traktować jako czysto orientacyjne bo są bardzo uzależnione od rodzaju folii, pakowanego produktu, długości tunelu i obiegu powietrza wewnątrz i przede wszystkim od szybkości z jaką następuje pakowanie. W niektórych przypadkach nawet temperatura powyżej 250°C gwarantuje właściwe warunki obkurczania.

Elektryczność statyczna jest to zespół zjawisk towarzyszących pojawieniu się    niezrównoważonego ładunku elektrycznego na materiałach o małej przewodności elektrycznej (dielektrykach, materiałach izolacyjnych) lub na odizolowanych od Ziemi obiektach przewodzących (np. ciele człowieka, elementach urządzeń, itp.). Ładunki te wytwarzają wokół siebie pole elektrostatyczne o natężeniu tym większym, im większa jest wartość ładunku.

Przewijana folia wytwarza bardzo duży ładunek!!!

W bardzo szybkich urządzeniach pakujących ze wzdłużnym systemem zamykania możemy się  spotkać z jonizacją folii, która po krótce oznacza naelektryzowanie folii na zakładce (ok.    1,5-2cm szerokości). Problematyczne jest także jonizowanie folii sieciowanych z uwagi na ich mniejszą podatność na ten proces

Niesamowicie skuteczne usuwanie ładunków elektrostatycznych – nawet podczas rozwijania / przewijania folii da nam: jonizator czy dejonizator - chodzi zazwyczaj o to samo - jest urządzeniem pozwalającym na usuwanie ładunków elektrostatycznych z danego elementu.

Termokurczliwe folie poliolefinowe to materiały produkowane na bazie polietylenu lub polipropylenu.

Poliolefiny to polimery zawierające tylko węgiel i wodór, w których występują długie łańcuchy węglowe -C-C-C-, stanowiące podstawowy szkielet łańcuchów samych polimerów. Można powiedzieć, że poliolefiny to polimeryczne węglowodory.

Poliolefiny stanowią bardzo ważną przemysłowo grupę polimerów. Produkcja polietylenu, polipropylenu stanowi ok. 80% masy wszystkich produkowanych polimerów syntetycznych. Polimery te posiadają bardzo dobre cechy użytkowe, monomery do ich produkcji pozyskuje się bezpośrednio z ropy naftowej, a polimeryzacja ich nie stanowi większego problemu technicznego.

Polietylen lub polieten – polimer etenu. Symbol przemysłowy: (PE).
Polietylen jest giętki, woskowaty, przezroczysty, termoplastyczny. Traci elastyczność pod wpływem światła słonecznego i wilgoci.

Folie z PE charakteryzują się małą przenikalnością dla pary wodnej, łatwo przepuszczają pary substancji organicznych, nie są odporne na węglowodory i ich chloropochodne. Są odporne na działanie roztworów kwasów, zasad i soli oraz niską temperaturę. Polipropylen – polimer z grupy poliolefin, który zbudowany jest z merów o wzorze: –[CH2CH(CH3)]. Otrzymuje się go w wyniku niskociśnieniowej polimeryzacji propylenu. Polipropylen jest jednym z dwóch, obok polietylenu, najczęściej stosowanych tworzyw sztucznych. Na przedmiotach produkowanych z tego tworzywa umieszcza się zwykle symbol PP.

Polipropylen jest węglowodorowym polimerem termoplastycznym, tzn. daje się wprowadzić w stan ciekły pod wpływem zwiększenia temperatury oraz z powrotem zestalić po jej obniżeniu, bez zmian własności chemicznych. 

Materiałem konkurencyjnym dla poliolefin do produkcji folii termokurczliwej jest polichlorek winylu. Jednak z uwagi na jego duże gorsze właściwości mechaniczne i problemy z przetwarzaniem odpadów sprzedaż folii z PVC w krajach rozwiniętych znacząco spada. 

Poli(chlorek winylu), polichlorek winylu, polichlorek etenylu, polichloroeten (PCW, PVC) - tworzywa sztuczne otrzymywane w wyniku polimeryzacji monomeru - chlorku winylu. Ma właściwości termoplastyczne, charakteryzuje się dużą wytrzymałością mechaniczną, jest odporny na działanie wielu rozpuszczalników.

Folie termokurczliwe możemy podzielić na dwa rodzaje:

  • jednowarstwowe ekstradowane z jednego lub z mieszanki granulatów
  • wielowarstwowe sformowane z kilku warstw podobnych lub różnorodnych polimerów w celu uzyskania specjalnych właściwości produktu finalnego
  • monoaxial – kurczenie orientowane w jednym kierunku (wzdłuż lub w poprzek)
  • biaxial – orientowana w obu kierunkach 

Poliolefinowe folie termokurczliwe mogą być produkowane z czystych granulatów lub mieszanek różnych półproduktów. Dodatki pozwalają uzyskać specyficzne własności folii. I tak:

  • Polietylen (PE) umożliwia zgrzewalność i podnosi mechaniczną odporność folii
  • Polipropylen (PP) zapewnia dużą sztywność , odporność na wysoką temperaturę i doskonałe właściwości optyczne
  • kopolimer etylenu i octanu winylu (EVA) wzmacnia folię, poprawia zgrzewalność i kurczliwość
  • Alkohol etylowinylowy (EVOH) poprawia barierowość dla tlenu
  • Poliamid (PA) zwiększa odporność na rozerwanie i zapewnia barierę dla gazów

Proces produkcji folii POF :

  1. Mieszanie wyselekcjonowanych granulatów w odpowiedniej proporcji
  2. Topienie mieszanki  w wysokiej temperaturze i pod dużym ciśnieniem (ekstruzja).
  3. Formowanie wielowarstwowej tuby
  4. Rozdmuchiwanie i rozciąganie tuby do uzyskania właściwej grubości i kurczliwości (orientacja)
  5. Sieciowanie czyli poddawanie folii działaniu promieni X      
  6. Nawijanie folii na role matki, rozcinanie folii i nawijanie na rolki przeznaczone do sprzedaży. Zależnie od typu maszyny, na której ma być używana folia jest składana w półrękaw lub nawijana w formie taśmy. 

Dla porównania właściwości różnych materiałów przyjęło się używać standaryzowanych metod testowych (ASTM):

  • właściwości optyczne:
    • przejrzystość (procentowy stopień zniekształceń obrazu oglądanego przez materiał, im wyższa wartość tym czystszy obraz)
    • połysk (odbicie światła od powierzchni, im wyższa wartość tym bardziej błyszcząca powierzchnia folii)
    • zamglenie (stopień zamglenia oglądanego przez folię produktu, im wyższa wartość tym mniejsza wyrazistość)
  • właściwości mechaniczne:
    • elastyczność w niskich temperaturach informuje nas o możliwości pracy folii (zgrzewanie i kurczenie) w niesprzyjających warunkach
    • moduł – miara sztywności folii (im wyższy moduł tym wyższa sztywność ; z reguły wyższy moduł oznacza lepszą pracę na bardzo szybkich maszynach pakujących
    • poślizg na zimno (im większy tym mniejsza możliwość blokowania maszyny pakującej poprzez opór folii przesuwającej się po elementach maszyny) i na ciepło (im wyższa wartość tym łatwiej umieścić ostatni e opakowanie w pudełku zbiorczym, niektóre produkty wymagają jednak folii o małym poślizgu aby uniknąć ześlizgiwania się opakowań z palet)
    • współczynnik tarcia pomiędzy dwiema warstwami folii
    • odporność na przebicie (im wyższa wartość tym większa odporność na przebicie spowodowane ostrym narzędziem lub upadkiem)
    • odporność na rozerwanie informuje nas o podatności folii na rozerwanie (wzdłużnie i poprzecznie)
    • rozciąganie informuje nas w jakim stopniu folia rozciągnie się przed rozerwaniem,
    • siła zgrzewu to miara odporności spoiny na rozerwanie
    • odporność na rozdacie pozwala nam ocenić skłonność materiału do dalszego rozrywania po jego nacięciu
    • siła obkurczania to miara informująca nas o sile wywieranej przez folię podczas obkurczania na pakowany produkt kurczliwość to stopień obkurczu folii w procentach
  • właściwości fizyko-chemiczne:
    • przepuszczalność pary wodnej [M.V.T.R.] – miara istotna przy pakowaniu żywności informująca nas o zdolności folii do pozbywania się wody z opakowania
    • przepuszczalność tlenu [O.T.R.] – miara istotna przy pakowaniu żywności informująca nas o zdolności folii do ograniczania dopływu tlenu do opakowania

Plusy i minusy folii PVC:

  • bardzo łatwa w zgrzewaniu i obkurczaniu (małe wymagania w stosunku do maszyn pakujących)
  • niska temperatura obkurczania
  • szybkie obkurczanie
  • słaba wytrzymałość zgrzewu
  • konieczność używania grubszych folii niż POF z uwagi na niską odpornośc na przebicie i rozerwanie
  • bardzo duża wrażliwość na różnice temperatur (w niskiej folia pęka, w wysokiej tj. od 30°C następuję niekontrolowane kurczenie folii)
  • niedostosowanie do pracy na szybkich maszynach zarówno ze względu na wytrzymałość jak i silnie żrące opary powodujące korozję automatów.

Ważnym czynnikiem przy wyborze maszyny pakującej  staje się wolumen pakowanych artykułów. Im więcej posiadamy artykułów do pakowania tym bardziej się nam będzie opłacało wybranie maszyny szybszej, skuteczniejszej i droższej . Im mniej, tym prędzej skupimy się na wolniejszej, mniej niezawodnej i tańszej pakowaczce. Należy tak więc przemyśleć swoje priorytety i wtedy dokonać zakupu urządzenia . Przeważnie tylko profesjonalista bardziej lepiej od nas wiedział, która maszyna pakująca zda najlepiej egzamin w naszej firmie.

Copyright ⓒ Euro-Nik 2015